Postać świętego

Według przekazów historycznych, św. Walenty żył w III w. Z wykształcenia był lekarzem, z powołania jednak został księdzem, a następnie pełnił posługę biskupią w Terni (dawniej Interamny), miasta oddalonego o ok. 100 km od Rzymu.

Za głoszenie Ewangelii został wtrącony do więzienia. Tam jednak zdołał nawrócić pilnującego go dowódcę straży Asteriusa. Stało się to za sprawą cudownego odzyskania wzroku przez adoptowaną córkę Asteriusa. Niestety za ten czyn spadł na św. Walentego gniew cesarza Klaudiusza II Gota, który nakazał bić go kijami, a następnie ściąć mieczem. Św. Walenty zginął 14 lutego 269 r.

Nawrócony Asterius wraz z całą rodziną również zostali umęczeni z rozkazu cesarza.

Patron zakochanych

Cesarz Klaudiusz II Got zakazał żołnierzom służącym w legionach rzymskich zawierać związki małżeńskie. Cesarz sądził, że w ten sposób zachęci młodych chłopców do wstępowania do armi i dzielnego poświęcania własnego życia za Rzym.

Św. Walenty sprzeciwił się temu niedorzecznemu zakazowi i potajemnie błogosławił związki małżeńskie. Dlatego św. Walenty uchodzi za patrona zakochanych i narzeczonych.

Walentynki

Legendy głoszą, że św. Walenty podczas pobytu w więzieniu, zakochał się w córce strażnika. Gdy zapadł na niego wyrok śmierci, napisał ostatni list pożegnalny do niej kończący się słowami: "...od Twojego Walentego".

Już w Średniowieczu, na Wyspach Brytyjskich, rozwinął się zwyczaj przesyłania sobie przez zakochanych w dniu św. Walentego liścików lub podarków. Nadawca pozostawał zawsze anonimowy.

W pierwszej połowie XIX w. w Ameryce, gdzie uruchomiono drukowanie kartek pocztowych na przemysłową skalę, zwyczaj wysyłania anonimowych pocztówek miłosnych w kształcie serca stał się powszechny.

Z czasem zwyczaje walentynkowe, polegające na wysyłaniu kartek miłosnych lub obdarowywnaniu się drobiazgami ozdobionymi symbolami miłosnymi, rozpowszechniły się na całą Europę i świat.