16 Lipca
Góra Karmel (520 m n.p.m.) położona jest w północnym Izrealu w okręgu Hajfy nad brzegiem Morza Śródziemnego. Karmel po hebrajsku znaczy "Ogród Boga" lub "Wieniec Boga". W czasach starotestamentowych na górze Karmel prorok Eliasz wymodlił dla Izraela deszcz po trwającej trzy lata suszy. Prorok Eliasz stał się duchowym ojcem pustelników, którzy na tej górze oddawali się całkowicie modlitwie i służbie Bożej.
Tak też się stało w XII w. po odbiciu Ziemi Świętej przez rycerzy chrześcijańskich z rąk Saracenów. Wraz z drugą wyprawą krzyżową (1147 r.-1149 r.) do Ziemi Świętej przybył Bertold de Malefaida z Kalabrii, który wraz z 10 towarzyszami utworzył wspólnotę pustelniczą na Górze Karmel. Zakon przyjął nazwę Bracia Najświętszej Maryji Panny z Góry Karmel - w skrócie Karmelici.
W pierwszej połowie XIII w. chrześcijanie zostali wyparci z Ziemi Świętej przez Arabów. W wyniku wojny, z ręki Arabów, śmierć męczeńską poniosło wielu braci zakonnych a kalsztor został spalony. Ocaleni bracia opóścili Karmel i powrócili do Europy.
Karmelici po przybyciu do Europy początkowo zostali przyjęci nieufnie. Ich bardzo rygorystyczna reguła nie spotkała się ze zrozumieniem. Ówczesny generał zakonu Św. Szymon Stock (1164-1265) nieustannie modlił się do Matki Bożej prosząc ją o wstawiennictwo i pomoc. W nocy z 15 na 16 lipca 1251 r. Maryja ukazał się św. Szymonowi we śnie i powiedziała:
"Umiłowany synu! Przyjmij Szkaplerz Twojego Zakonu. Przywilej dla ciebie i Karmelitów. Kto w nim umrze, to jest w Szkaplerzu, nie zazna ognia wiecznego. Oto znak zbawienia, ratunek w niebezpieczeństwach, przymierze pokoju i wiecznego zobowiązania"
i wręczyła mu szkaplerz.
W czasie widzenia Matka Boża poleciał też św. Szymonowi udać się do Rzymu i prosić Papieża o pomoc. Wypełniając prośbę Maryji św. Szymon udał się do Papieża Innocentego IV, który w 1252 r. zatwierdził ostatecznie regułę Karmelitów.
Nazwa szkaplerz pochodzi od łacińskiego słowa "scapulae" czyli ramiona, barki, plecy. Szkaplerz to długi płat materiału nakładany na ramiona, gdzie jedna część leży na plecach a druga zakrywa przód.
Część spadająca na plecy symbolizuje, że "trudy, doświadczenia i krzyże znosić winniśmy pod opieką Maryji, z poddaniem się woli Bożej". Część spadająca na piersi przypomina, że serce ma "bić dla Boga i bliźnich i wiązać się za pośrednictwem Maryji z dobrami wiecznymi".
W późniejszych latach skaplerz został zredukowany do dwóch płatków brązowego materiału połączonych dwoma sznurkami. Na jednym płatku widnieje wizerunek Serca Pana Jezusa i napis "Cor Jesu Miserere Nobis, co znaczy "Serce Jezusa zmiłuj się nad nami". Na drugim płatku widnieje wizerunek Matki Bożej Szkaplerznej i napis "Mater Decor Carmeli ora pro nobis", co znaczy "Królowo Karmelu, módl się za nami".
Pierwszy szkaplerz musi być wykonany z sukna wełnianego koloru brązowego, a następnie poświęcony i nałożony na ramiona wiernego przez kapłana. Szkaplerza nie można, w sposób ważny, założyć sobie samemu. Po nałożeniu szkaplerza suknianego, później można go zamienić na medalik szkaplerzny. Na zastąpinie szkaplerza płuciennego szkaplerzem w formie medalika zezwolił Papież Pius X w 1910 r.
Papieże Pius XII, Jan XXIII i Paweł VI polecali Szkaplerz jako podstawowe, obok różańca świętego, nabożeństwo maryjne. Również Papież św. Jan Paweł II nosił szkaplerz od wczesnych lat młodości.
Osoba przyjmująca szkaplerz i wstępująca do Bractwa Szkaplerznego zobowiązuje się do:
71 lat po wizji św. Szymona, Matka Boża ukazuje się Papieżowi Janowi XXII i przekazuje mu obietnicę łask, jakie spadną na osoby pobożnie noszące szkaplerz. W późniejszych latach kolejni Papieże Klemens VII i Pius XI potwierdzają te przywileje: