Geneza

Poniedziałek, wtorek i środa przed dniem Wniebowstąpienia Jezusa Chrystusa tworzą Dni Krzyżowe, czyli dni błagalnej modlitwy o dobre urodzaje i zachowanie od klęsk żywiołowych. W te dni po Mszy św. wieczorowej odbywa się procesja z Kościoła do okolicznych kapliczek i krzyży przydrożnych. Podczas procesji śpiewana jest Litania do Wszystkich Świętych. Natomiast Msze św. odprawia się w następujących intencjach:

• w poniedziałek - z wotywy w okresie zasiewów
• we wtorek - o uświęcenie pracy ludzkiej
• w środę - za głodujących

Dni Krzyżowe zapoczątkował w Galii biskup św. Mamert ok. 450 r. w związku z klęską nieurodzaju, jaka nawiedziła Francję. W 511 r. święto zostało zatwierdzone dla całej Francji. Od czasu pontyfikatu Papieża Leona III (VIII/IX w.) Dni Krzyżowe obchodzone są w Rzymie, skąd rozpowszechniły się na całą Europę.

Modlitwy o urodzaje jest rozwinięciem prośby z "Ojcze nasz": "...chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj...". Modlitwa o dobre plony jest wyrazem naszej głębokiej pokory i świadomości, że wszelkie pokarmy cielesne otrzymujemy w darze od Boga Ojca.

Tylko w Polsce święto to znane jest pod nazwą Dni Krzyżowych, wywodzącej się od drogi procesji od kościoła do okolicznych kapliczek oraz krzyży przydrożnych i polnych. W Europie nazywa się je Dni Błagalne.