Geneza

Judasz Iskariota był uczniem Jezusa, jednym z Dwunastu Apostołów. Był skarbikiem pierwszej wspólnoty chrześcijańskiej. Serce jego było jednak przewrotne i fałszywe, okradał bowiem towarzyszy podbierając pieniądze ze wspólnego trzosa. Tak został scharaktertzowany przez św. Jana Ewangelistę podczas wiczerzy w Betanii w domu Łazarza w Wielki Poniedziałek (J 12, 5-6):

„«Czemu to nie sprzedano tego olejku za trzysta denarów i nie rozdano ich ubogim?» Powiedział zaś to nie dlatego, jakoby dbał o biednych, ale ponieważ był złodziejem, i mając trzos wykradał to, co składano”.

Chciwość popchnęła Judę do najcięższej zbrodni. Za korzyści pieniężne postanowił dziś zdradzić i wydać swojego Mistrza i Pana. Okazał się sługą niegodziwym. We wtorek właśnie dobił targu z arcykapłanami o czym szczegółowo informuje nas św. Mateusz w swojej Ewangelii (Mt 26, 14-16):

Po przybyciu Jezusa do Jerozolimy „udał się do arcykapłanów i rzekł: «Co chcecie mi dać, a ja wam Go wydam». A oni wyznaczyli mu trzydzieści srebrników. Odtąd szukał sposobności, żeby Go wydać”.

Trzydzieści srebrników

Kwota 30 srebrników nie była przypadkowa. Prawo Starego Testamentu w takiej wysokości określało odszkodowanie za zabitego człowieka (Wj 21, 32):

„Gdyby zaś wół zabódł niewolnika lub niewolnicę, jego właściciel winien wypłacić ich panu trzydzieści syklów srebrnych, wół zaś będzie ukamienowany”

Wyrzuty sumienia nie dawały Judaszowi spokoju. Udawszy się do Świątyni rzucił srebrniki do stóp arcykapłanom, ale ci nie chcieli ich przyjąć, gdzyż były zapłatą za śmierć. Za te pieniądze zakupiono pole przeznaczone do chowania cudzoziemców. W języku hebrajskim nazwano je „Hakeldamach”, to znaczy: Pole Krwi.